Καταχρηστική και συνεπώς άκυρη είναι η απόλυση εργαζομένου, όταν ο εργοδότης δεν λαμβάνει υπόψη του όχι μόνο ότι είναι αποδοτικός, αλλά και ότι είναι 53 ετών και βρίσκεται κοντά στη θεμελίωση πλήρους συνταξιοδοτικού δικαιώματος (σε 7 χρόνια).
Ο Αρειος Πάγος υψώνοντας ασπίδα προστασίας για χιλιάδες εργαζομένους δέχεται ότι η απόλυση πρέπει να είναι το έσχατο μέσο για τον εργοδότη κατά την άσκηση του διευθυντικού του δικαιώματος. Και θα πρέπει να λαμβάνει πάντοτε υπόψη του τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της αναλογικότητας, έτσι ώστε να αντιμετωπίζει με ηπιότερα μέσα (π.χ. με πρόστιμο, αλλαγή θέσης κ.λπ.) τα προβλήματα που προκύπτουν από την εργασιακή σχέση και τα παραπτώματα του εργαζομένου που δεν προκαλούν δυσλειτουργία στην επιχείρηση.
Στην πράξη το ανώτατο δικαστήριο αξιοποιεί τη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, για να επισημάνει την ανάγκη να μην εξαντλείται η αυστηρότητα στις εργασιακές σχέσεις και να λαμβάνονται υπόψη και ορισμένα κοινωνικά κριτήρια (πριν να οδηγηθεί κάποιος στην απόλυση), πέρα από την ευδόκιμη υπηρεσία, όπως είναι η ηλικία και η προσέγγιση του ορίου συνταξιοδότησης, καθώς στην περίπτωση αυτή είναι ακόμα δυσκολότερη η ανεύρεση νέας εργασίας.
Παράλληλα, λαμβάνεται υπόψη και η οικογενειακή κατάσταση του εργαζομένου για να αποφεύγονται οι επαχθέστερες λύσεις.
Ο ΑΠ δικαίωσε εργαζόμενη σε αλυσίδα πολυκαταστημάτων, την οποία η επιχείρηση απέλυσε περίπου προ 4ετίας, καθώς είχαν διαφωνίες και προβλήματα συνεργασίας στις βάρδιες και το κυλιόμενο ρεπό, και η εταιρεία θεωρούσε ότι κακώς εργαζόταν κυρίως τα πρωινά, αλλάζοντας συχνά τις εγκρινόμενες απογευματινές βάρδιες με σχετικά διευθυντικά σημειώματα.
Εσχατο μέσο
Επικυρώνοντας σχετική εφετειακή απόφαση, ο ΑΠ δέχθηκε ότι η εταιρεία προκειμένου να αντιμετωπίσει προβλήματα βαρδιών (που δεν προκάλεσαν δυσλειτουργίες ούτε παράπονα άλλων) κατέφυγε στην απόλυση, που είναι το έσχατο μέσο κατά την άσκηση του διευθυντικού δικαιώματος. Και δεν έλαβε υπόψη της την ευδόκιμη 16ετή υπηρεσία της, την ηλικία της (53 ετών) και το γεγονός ότι απέμεναν 7 μόλις χρόνια για να θεμελιώσει δικαίωμα πλήρους σύνταξης.
Κατά την αρεοπαγιτική απόφαση (904/12) που βάζει «φρένο» στις απολύσεις, στο πλαίσιο της συνταγματικής αρχής της αναλογικότητας, ο εργοδότης μπορούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με ηπιότερα μέσα (επίπληξη, πρόστιμο, αλλαγή θέσης κ.λπ.) και η καταγγελία της σύμβασης εργασίας αποτελεί υπέρβαση των ορίων της καλής πίστης, ελέγχεται ως καταχρηστική και συνεπώς θεωρείται άκυρη, σαν να μην έγινε.
Ο ΑΠ δέχεται ότι ο εργοδότης δεν είναι υποχρεωμένος να επιλέξει την επιβολή μιας πειθαρχικής ποινής αντί της απόλυσης, αφού τα δύο αυτά μέτρα έχουν διαφορετική λειτουργία. Ομως τα δικαστήρια -προσέθεσε- έχουν δικαίωμα να εξετάζουν εάν η απόλυση είναι όχι μόνο πρόσφορο αλλά και αναγκαίο μέτρο για να διασφαλίσει ο εργοδότης τα συμφέροντά του.
Κάτι που δεν προέκυψε στη συγκεκριμένη υπόθεση, αφού η εργαζόμενη (που έχει και 3 παιδιά) ήταν αποδοτική ως προϊσταμένη τμήματος πωλήσεων ειδών υγιεινής, είχε πάρει τιμητική διάκριση από την εταιρεία 1 χρόνο πριν από την απόλυση και μέχρι τέλους εισέπραττε μηνιαία 50 ευρώ ως πριμ αποδοτικότητας - παραγωγικότητας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ
ΕΘΝΟΣ
ΠΡΕΖΑ TV
13-8-2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου