Οι δανειστές αποδείχτηκε ότι δεν είχαν πρόθεση να διαπραγματευτούν τα υφιστάμενα προγράμματα. Και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., ωστόσο, αποδείχτηκε πως ούτε ήταν διατεθειμένη, ούτε είχε κάποιο βιώσιμο σχέδιο για να κάνει πραγματικότητα αυτό που είχε εξαγγείλει ο Αλέξης Τσίπρας: να μην πάρειτα δάνεια και να μην πληρώσει τα χρέη
Τον Σεπτέμβριο του 2012, με νωπή την αίσθηση της παρ’ ολίγον νίκης και της εκτίναξης του ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε μια εκτενή συνέντευξη στο περιοδικό «Unfollow». Μια ερώτηση ήταν η εξής: «Αν συναντιόσασταν εσείς με την κ. Μέρκελ και σας έλεγε: “Ουδεμία υποχώρηση. Ή τα εφαρμόζετε ή δεν παίρνετε την επόμενη δόση”, τι θα κάνατε;».
«Δεν θα τα παίρναμε», απάντησε ο κ. Τσίπρας. «Και δεν θα πληρώναμε και το ομόλογο προς την ΕΚΤ, που έληξε στις 20 Αυγούστου. Στην πραγματικότητα, μας δίνουν δάνεια για να πληρώνουμε τα χρέη. Δεν θα παίρναμε τα δάνεια και δεν θα πληρώναμε τα χρέη. Κοιτάξτε, για να σπάσει αυτός ο εκβιασμός, πρέπει κάποια στιγμή να πει κανείς: “Τα βλέπω”. Ο αντίπαλός σου ποντάρει ανεξάρτητα αν έχει χαρτί. Εσύ λες συνέχεια: “Θα με κερδίσει, πάσο”. Η αλήθεια θα αποκαλυφθεί μόνο αν έχεις το σθένος να πεις “τα βλέπω”. Τα βλέπω».
«Δεν υποκύπτουμε»
Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 2014, παραμονές των ευρωεκλογών, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ξαναέδωσε συνέντευξη στο ίδιο περιοδικό. Μία ερώτηση ήταν η εξής: «Δυόμισι χρόνια τώρα ακούμε και την κυβερνώσα παράταξη να λέει ότι διαπραγματεύεται με την Ε.Ε. Γιατί να διαπραγματευτεί η κ. Μέρκελ μαζί σας και μάλιστα σε μια βάση που αλλάζει όλο το πλέγμα αυτών που έχουν συμφωνήσει έως τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις;».
«Δεν θα σας πω άποψη, θα σας πω στοιχεία», απάντησε ο κ. Τσίπρας. «Διότι ορισμένες φορές τις απαντήσεις τις δίνει η ίδια η ζωή: θα θυμάστε ότι το 2012 η βασική αιτία της ήττας -στο νήμα – του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο φόβος. Είχε δημιουργηθεί το κλίμα ότι, έτσι και βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα χάσουμε καταθέσεις -όσοι είχαμε-, ακίνητα, μισθούς. Τελικά, όλα αυτά τα χάσαμε, όχι από τον ΣΥΡΙΖΑ, μας τα πήρε ο Στουρνάρας. Το κρίσιμο ερώτημα, το ευρώ. Τον Δεκέμβριο του 2013, η κ. Μέρκελ στη Σύνοδο Κορυφής, μιλώντας στη “Monde”, σε μια προσπάθεια να υποδείξει ότι αυτή είναι το αφεντικό και ότι οι εταίροι πρέπει να είναι συνετοί, λέει ότι “Εμείς δεν σώσαμε την Ελλάδα από καμιά φιλανθρωπία. Τη σώσαμε διότι αλλιώς εσείς θα είχατε διαλυθεί”. Ήταν μια τρομακτική ομολογία. Και, ουσιαστικά, αποδοχή της βασικής θέσης που είχαμε διατυπώσει ότι δεν μπορεί να φύγει μια χώρα έτσι από το ευρώ και η ευρωζώνη να συνεχίσει να υπάρχει. Άρα, λοιπόν, να γιατί θα διαπραγματευτεί, διότι θα υπάρξει μια χώρα, με την προϋπόθεση όμως της στήριξης ενός λαού ο οποίος θα έχει αυτοπεποίθηση και θα αντέξει τους εκβιασμούς και τις δυσκολίες, η οποία θα πει ότι εμείς δεν υποκύπτουμε».
Το αφήγημα της «μη υποταγής» ήταν που έφερε, πιο πολύ από καθετί άλλο, τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Αλλά τα «στοιχεία» του Αλέξη Τσίπρα γρήγορα διαψεύστηκαν. Οι δανειστές αποδείχτηκε ότι δεν είχαν πρόθεση να διαπραγματευτούν τα υφιστάμενα προγράμματα. Ακόμη περισσότερο, όμως, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., παρά τις αμφιβόλου πολιτικής ποιότητας κορώνες του κ. Καμμένου, που φώναζε στη Βουλή: «Στα τέσσερα εσείς! Στα τέσσερα!», αποδείχτηκε πως ούτε ήταν διατεθειμένη ούτε είχε κάποιο βιώσιμο σχέδιο για να κάνει πραγματικότητα αυτό που είχε εξαγγείλει ο Αλέξης Τσίπρας: να μην πάρει τα δάνεια και να μην πληρώσει τα χρέη. Στη διαπίστωσή του ότι «μας δίνουν δάνεια για να πληρώνουμε χρέη» ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε αλήθεια. Σε όλα τα υπόλοιπα όμως όχι.
Εντιμοι συμβιβασμοί
Το «Θα σκίσουμε τα Μνημόνια και θα είναι μέρα μεσημέρι», που δήλωνε ο Αλέξης Τσίπρας το καλοκαίρι του 2014, έδωσε τη θέση του στην «υπερήφανη διαπραγμάτευση». Λίγο-λίγο, μέσα στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., το αφήγημα της «μη υποταγής» εξαφανίστηκε και η διαπραγμάτευση κατέστη κάποιου είδους αυταξία. Η κυβέρνηση πάσχιζε να πείσει ότι της άξιζαν εύσημα μόνο και μόνο επειδή διαπραγματευόταν. «Δεν υπάρχει περίπτωση», έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή, «να υπογράψουμε συμφωνία που δεν θα βγάζει τη χώρα στις αγορές μέσα από την αναδιάρθρωση του χρέους. Μετά από πέντε χρόνια χρειαζόμαστε μια λύση που θα τελειώνει οριστικά τη συζήτηση εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, που λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Θα βάζει τέλος στη λιτότητα και την κρίση χρέους». Και η «υπερήφανη διαπραγμάτευση», όμως, μετά τη δοξαστική, πλην στιγμιαία κορύφωσή της με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, κατέληξε σε μια εκ νέου παραλλαγμένη υπόσχεση: στον «έντιμο συμβιβασμό». Εκείνο το καλοκαίρι ήταν που εκπονήθηκε το αφήγημα της «εκβιαζόμενης» κυβέρνησης και του καταβεβλημένου ψυχικά πρωθυπουργού, που, υπό από τις απειλές της Αγκελα Μέρκελ και την εξάντληση των πολύωρων διαπραγματεύσεων, εξαναγκάστηκε να συνθηκολογήσει με τους δανειστές, αφού πρώτα έβγαλε έρπη από τη στεναχώρια και την αφόρητη πίεση που του ασκήθηκε. Αποθέτοντας τον ριζοσπαστισμό του στα πόδια του θρόνου των δανειστών της χώρας και έχοντας μεταστραφεί από αντιμνημονιακό κόμμα σε διαχειριστή του Μνημονίου, ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε ό,τι απεχθανόταν: μια ρητορική που μιλούσε πλέον για «ανάπτυξη» και «επενδύσεις». Δεν ήταν μόνο, όμως, στο πεδίο των δημοσιονομικών που ο ΣΥΡΙΖΑ πιάστηκε να φοράει πρόθυμα τα παπούτσια των προκατόχων του. Σε δύο, τουλάχιστον, προνομιακά πεδία του, αυτό της αστυνομικής καταστολής και αυτό της υπεράσπισης του περιβάλλοντος, η μεταστροφή της ρητορικής του είναι εντυπωσιακή.
Ποια βία;
Ας θυμηθούμε, λόγου χάρη, το συλλαλητήριο διαμαρτυρίας εναντίον της συμφωνίας της 13ης Ιουλίου, το οποίο είχε διοργανωθεί δύο ημέρες μετά. Στη διάρκεια του συλλαλητηρίου σημειώθηκαν επεισόδια, η Αστυνομία προχώρησε σε προσαγωγές και, εν συνεχεία, κατηγορήθηκε για δυσανάλογη βία και βασανισμό των συλληφθέντων. Δύο περίπου εβδομάδες αργότερα, ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, σε συνέντευξή του σχετικά με την αστυνομική βία, στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο», απαντά ως εξής: «Και αυτοί που συνελήφθησαν για αυτό ήταν 15 αλλοδαποί. Αυτό αποτυπώθηκε πουθενά; Ή μόνο το ένα κομμάτι αποτυπώθηκε; Για να συνεννοηθούμε. Ποιο ήταν το μέγα πλήθος και το μέγα πάθος, λοιπόν, των 15 αλλοδαπών; Τι δουλειά είχαν 15 αλλοδαποί;».
Πραγματολογικά, η πρόταση του πρωθυπουργού για το τι συνέβη στο συλλαλητήριο απείχε θεαματικά από τις καταγγελίες όχι μόνο των συλληφθέντων -που δεν ήταν «15 αλλοδαποί»-, αλλά και των δικηγόρων τους, καταγγελίες πολύ παρόμοιες με αυτές που τα προηγούμενα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε τεκμήρια της αστυνομικής βίας στη χώρα. Οι συλληφθέντες ήταν, μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος του Συλλόγου Βιβλίου- Χάρτου Αττικής, ένας οπερατέρ που γυρνώντας από τη δουλειά του μπήκε στη διαδήλωση, ένας κοινωνικός λειτουργός-μέλος του σωματείου του νοσοκομείου «Παμμακάριστος», ένας εργάτης μετανάστης από την Αλβανία, τέσσερις εκπαιδευτικοί και πάει λέγοντας. Οι «αλλοδαποί» ήταν τελικά τουρίστες που η Αστυνομία είχε συλλάβει σε άσχετη επιχείρηση και τους άφησε ελεύθερους μετά από επικοινωνία τους με τις πρεσβείες τους. Ένας από τους συλληφθέντες, εκπαιδευτικός, περιέγραψε τη σύλληψή του ως εξής: «Την ώρα που ξεκίνησαν τα επεισόδια βρισκόμασταν στη συμβολή Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου, περίπου 300 μέτρα μακριά από το σημείο που έπεφταν οι Μολότοφ, ακριβώς επειδή δεν θέλαμε καμιά ανάμειξη στα επεισόδια. Οι άνδρες των ΜΑΤ έριξαν ένα δακρυγόνο δίπλα μας και όταν αρχίσαμε να τρέχουμε, γιατί δεν είχαμε ούτε μάσκες για να προφυλαχθούμε, εμφανίστηκαν περίπου 20 μηχανάκια της Ομάδας Δέλτα από την Αμαλίας. Κάποιος από τους αστυνομικούς μού έβαλε τρικλοποδιά και με την ταχύτητα που έτρεχα τινάχτηκα στα 5 μέτρα. Πριν προλάβω να σηκωθώ, ένιωσα να με χτυπάνε. Υπήρχαν γύρω μου περίπου 40 άνδρες των ΜΑΤ, με είχαν ήδη χτυπήσει και ακινητοποιήσει, όμως, παρ’ όλα αυτά, συνέχισαν να με χτυπάνε όπου έβρισκαν. Με σήκωσαν και σε όλη τη διαδρομή για το περιπολικό με έβριζαν. Δεν αντιδρούσα στις βρισιές για να μη φάω κι άλλο ξύλο».
Στην ίδια συνέντευξη, ο Αλέξης Τσίπρας είχε ερωτηθεί και για το ζήτημα της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής, όπου το κόμμα του επί μακρόν είχε υποστηρίξει τους κατοίκους που κατήγγελλαν «περιβαλλοντικό έγκλημα» στην περιοχή τους. Η ερώτηση ήταν: «Κύριε πρόεδρε, περίμενα μάχες που θα έδιναν η Αριστερά και οι πολίτες, οι οποίες δεν δόθηκαν. Εγώ θα σας πω για τις Σκουριές. Στις Σκουριές δεν ήταν εκεί οι πολίτες που σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην Ελληνικός Χρυσός; Στις Σκουριές δεν πήγε το κράτος της Δεξιάς και χτύπαγε τους ανθρώπους; Στις Σκουριές λειτουργεί ακόμα η Ελληνικός Χρυσός, με έξι μήνες Αριστεράς και ακόμη οι άνθρωποι τρώνε ξύλο…».
Ο Αλέξης Τσίπρας απάντησε: «Στις Σκουριές αυτό που εγώ γνωρίζω, η επιχείρηση διαμαρτύρεται και ζητάει άμεσα να υπάρξει απόφαση, δεδομένου ότι δεν της έχει δοθεί άδεια να προχωρήσει στα σχέδια για την εξόρυξη και τη δυνατότητα επιτόπου να γίνεται η διαδικασία της διαλογής, που έχει τεράστιες επιπτώσεις στο περιβάλλον. Αλλά είναι μια μάχη η οποία είναι διαρκής. Η μάχη αυτή δεν δίνεται μονάχα με τα συμφέροντα, αλλά είναι και μια μάχη που έχει να κάνει με το πώς με την τοπική κοινωνία θα μπορέσει κανείς να βρει ένα modus vivendi, διότι, από την άλλη πλευρά, η άλλη πλευρά βάζει στην προμετωπίδα εργαζομένους».
Ο δημοσιογράφος τότε θέτει το πολύ λογικό ερώτημα: «Ναι, αλλά εμείς ήμασταν με τη μια πλευρά. Δεν ήμασταν με την άλλη». Και ο πρωθυπουργός απαντάει: «Ε, αφήστε, ήμασταν με τη μία, ως κυβέρνηση όμως έχεις ευθύνη να μην οδηγήσεις 5.000 εργαζομένους στην ανεργία, αλλά να βρεις μια λύση».
Αυτό που πολύ γρήγορα επισημάνθηκε ήταν το πώς είναι δυνατόν ο Αλέξης Τσίπρας να υιοθετεί τον ψευδή αριθμό των 5.000 εργαζομένων, που επί μακρόν είχε χρησιμοποιηθεί προπαγανδιστικά από την προηγούμενη κυβέρνηση. Αλλά, φυσικά, το μείζον εδώ δεν είναι η επιστράτευση μιας -έστω ύποπτης- ανακρίβειας. Το μείζον είναι η πλήρης παράδοση σε αυτή τη ρητορική της μεσότητας, η οποία κυνικά παραδέχεται ότι στο παρελθόν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επιλέξει με ποια πλευρά της σύγκρουσης συντάσσεται μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν στην κυβέρνηση.
«Ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα» Μαζί με την «ανάπτυξη» και τις «επενδύσεις», ο ΣΥΡΙΖΑ υποκατέστησε τις άλλοτε ριζοσπαστικές διακηρύξεις του και με το αγαπημένο ιδεολόγημα όλων ανεξαιρέτως των τελευταίων κυβερνήσεων – αυτό της πάταξης της διαφθοράς και της διαπλοκής. Ωστόσο, ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες, κορωνίδα του δήθεν αγώνα για το σπάσιμο του αμαρτωλού τριγώνου «πολιτικοί-τράπεζες-επιχειρηματίες», κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία, ενώ έφερε στην επιφάνεια την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει το δικό του βολικό καθεστώς διαπλοκής. Μια προσπάθεια που αναδείχθηκε περίτρανα, όταν με βουλευτική τροπολογία σβήστηκαν εν μια νυκτί τα οφειλόμενα πρόστιμα της εταιρείας ΣΕΚΑΠ, συμφερόντων του Ιβάν Σαββίδη, ενός επιχειρηματία που έφτασε να εκθειάζει τον Αλέξη Τσίπρα, λέγοντας μάλιστα ότι του θυμίζει τον… Πούτιν. (Για καλό το είπε).
Εντέλει, η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του πρωθυπουργού κατέληξε να περιλάβει ακόμη κι εκείνη την υπόσχεση που αποτελούσε το ύστατο καταφύγιο ψευδολογίας για όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις: Πως δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα. Παρατείνοντας τη διαδικασία της δεύτερης αξιολόγησης σε μια ακόμη «υπερήφανη διαπραγμάτευση», ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε τον περασμένο Ιανουάριο: «Δεν υπάρχει περίπτωση να νομοθετήσουμε ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα από όσα προβλέπει η συμφωνία και, πολύ περισσότερο, για την περίοδο μετά το τέλος του προγράμματος». Στο Eurogroup που επίκειται, στις 22 Μαΐου, θα οριστικοποιηθεί αν τα νέα μέτρα που τελικώς, παρά τις ρητές υποσχέσεις, έφερε η κυβέρνηση θα ικανοποιήσουν προσώρας τους δανειστές. Στο μεταξύ, η κυβέρνηση -σε μια εντυπωσιακή επανάληψη της ρητορικής Σαμαρά- δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι η χώρα θα βγει άμεσα στις αγορές και ότι το Μνημόνιο -που μόλις ανανεώθηκε με τη σύνταξη ενός ακόμη Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος- τελειώνει. Και φυσικά ότι τώρα ήρθε επιτέλους και η στιγμή να συζητηθεί η μείωση του δημόσιου χρέους – αυτού που δεν θα πλήρωνε, σπάζοντας τον εκβιασμό και λέγοντας «τα βλέπω».
Για να το λέει η κυβέρνηση, αλήθεια θα είναι…
https://ipropaganda.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
22-5-2017
Τον Σεπτέμβριο του 2012, με νωπή την αίσθηση της παρ’ ολίγον νίκης και της εκτίναξης του ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε μια εκτενή συνέντευξη στο περιοδικό «Unfollow». Μια ερώτηση ήταν η εξής: «Αν συναντιόσασταν εσείς με την κ. Μέρκελ και σας έλεγε: “Ουδεμία υποχώρηση. Ή τα εφαρμόζετε ή δεν παίρνετε την επόμενη δόση”, τι θα κάνατε;».
«Δεν θα τα παίρναμε», απάντησε ο κ. Τσίπρας. «Και δεν θα πληρώναμε και το ομόλογο προς την ΕΚΤ, που έληξε στις 20 Αυγούστου. Στην πραγματικότητα, μας δίνουν δάνεια για να πληρώνουμε τα χρέη. Δεν θα παίρναμε τα δάνεια και δεν θα πληρώναμε τα χρέη. Κοιτάξτε, για να σπάσει αυτός ο εκβιασμός, πρέπει κάποια στιγμή να πει κανείς: “Τα βλέπω”. Ο αντίπαλός σου ποντάρει ανεξάρτητα αν έχει χαρτί. Εσύ λες συνέχεια: “Θα με κερδίσει, πάσο”. Η αλήθεια θα αποκαλυφθεί μόνο αν έχεις το σθένος να πεις “τα βλέπω”. Τα βλέπω».
«Δεν υποκύπτουμε»
Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 2014, παραμονές των ευρωεκλογών, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ξαναέδωσε συνέντευξη στο ίδιο περιοδικό. Μία ερώτηση ήταν η εξής: «Δυόμισι χρόνια τώρα ακούμε και την κυβερνώσα παράταξη να λέει ότι διαπραγματεύεται με την Ε.Ε. Γιατί να διαπραγματευτεί η κ. Μέρκελ μαζί σας και μάλιστα σε μια βάση που αλλάζει όλο το πλέγμα αυτών που έχουν συμφωνήσει έως τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις;».
«Δεν θα σας πω άποψη, θα σας πω στοιχεία», απάντησε ο κ. Τσίπρας. «Διότι ορισμένες φορές τις απαντήσεις τις δίνει η ίδια η ζωή: θα θυμάστε ότι το 2012 η βασική αιτία της ήττας -στο νήμα – του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο φόβος. Είχε δημιουργηθεί το κλίμα ότι, έτσι και βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα χάσουμε καταθέσεις -όσοι είχαμε-, ακίνητα, μισθούς. Τελικά, όλα αυτά τα χάσαμε, όχι από τον ΣΥΡΙΖΑ, μας τα πήρε ο Στουρνάρας. Το κρίσιμο ερώτημα, το ευρώ. Τον Δεκέμβριο του 2013, η κ. Μέρκελ στη Σύνοδο Κορυφής, μιλώντας στη “Monde”, σε μια προσπάθεια να υποδείξει ότι αυτή είναι το αφεντικό και ότι οι εταίροι πρέπει να είναι συνετοί, λέει ότι “Εμείς δεν σώσαμε την Ελλάδα από καμιά φιλανθρωπία. Τη σώσαμε διότι αλλιώς εσείς θα είχατε διαλυθεί”. Ήταν μια τρομακτική ομολογία. Και, ουσιαστικά, αποδοχή της βασικής θέσης που είχαμε διατυπώσει ότι δεν μπορεί να φύγει μια χώρα έτσι από το ευρώ και η ευρωζώνη να συνεχίσει να υπάρχει. Άρα, λοιπόν, να γιατί θα διαπραγματευτεί, διότι θα υπάρξει μια χώρα, με την προϋπόθεση όμως της στήριξης ενός λαού ο οποίος θα έχει αυτοπεποίθηση και θα αντέξει τους εκβιασμούς και τις δυσκολίες, η οποία θα πει ότι εμείς δεν υποκύπτουμε».
Το αφήγημα της «μη υποταγής» ήταν που έφερε, πιο πολύ από καθετί άλλο, τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Αλλά τα «στοιχεία» του Αλέξη Τσίπρα γρήγορα διαψεύστηκαν. Οι δανειστές αποδείχτηκε ότι δεν είχαν πρόθεση να διαπραγματευτούν τα υφιστάμενα προγράμματα. Ακόμη περισσότερο, όμως, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., παρά τις αμφιβόλου πολιτικής ποιότητας κορώνες του κ. Καμμένου, που φώναζε στη Βουλή: «Στα τέσσερα εσείς! Στα τέσσερα!», αποδείχτηκε πως ούτε ήταν διατεθειμένη ούτε είχε κάποιο βιώσιμο σχέδιο για να κάνει πραγματικότητα αυτό που είχε εξαγγείλει ο Αλέξης Τσίπρας: να μην πάρει τα δάνεια και να μην πληρώσει τα χρέη. Στη διαπίστωσή του ότι «μας δίνουν δάνεια για να πληρώνουμε χρέη» ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε αλήθεια. Σε όλα τα υπόλοιπα όμως όχι.
Εντιμοι συμβιβασμοί
Το «Θα σκίσουμε τα Μνημόνια και θα είναι μέρα μεσημέρι», που δήλωνε ο Αλέξης Τσίπρας το καλοκαίρι του 2014, έδωσε τη θέση του στην «υπερήφανη διαπραγμάτευση». Λίγο-λίγο, μέσα στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., το αφήγημα της «μη υποταγής» εξαφανίστηκε και η διαπραγμάτευση κατέστη κάποιου είδους αυταξία. Η κυβέρνηση πάσχιζε να πείσει ότι της άξιζαν εύσημα μόνο και μόνο επειδή διαπραγματευόταν. «Δεν υπάρχει περίπτωση», έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή, «να υπογράψουμε συμφωνία που δεν θα βγάζει τη χώρα στις αγορές μέσα από την αναδιάρθρωση του χρέους. Μετά από πέντε χρόνια χρειαζόμαστε μια λύση που θα τελειώνει οριστικά τη συζήτηση εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, που λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Θα βάζει τέλος στη λιτότητα και την κρίση χρέους». Και η «υπερήφανη διαπραγμάτευση», όμως, μετά τη δοξαστική, πλην στιγμιαία κορύφωσή της με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, κατέληξε σε μια εκ νέου παραλλαγμένη υπόσχεση: στον «έντιμο συμβιβασμό». Εκείνο το καλοκαίρι ήταν που εκπονήθηκε το αφήγημα της «εκβιαζόμενης» κυβέρνησης και του καταβεβλημένου ψυχικά πρωθυπουργού, που, υπό από τις απειλές της Αγκελα Μέρκελ και την εξάντληση των πολύωρων διαπραγματεύσεων, εξαναγκάστηκε να συνθηκολογήσει με τους δανειστές, αφού πρώτα έβγαλε έρπη από τη στεναχώρια και την αφόρητη πίεση που του ασκήθηκε. Αποθέτοντας τον ριζοσπαστισμό του στα πόδια του θρόνου των δανειστών της χώρας και έχοντας μεταστραφεί από αντιμνημονιακό κόμμα σε διαχειριστή του Μνημονίου, ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε ό,τι απεχθανόταν: μια ρητορική που μιλούσε πλέον για «ανάπτυξη» και «επενδύσεις». Δεν ήταν μόνο, όμως, στο πεδίο των δημοσιονομικών που ο ΣΥΡΙΖΑ πιάστηκε να φοράει πρόθυμα τα παπούτσια των προκατόχων του. Σε δύο, τουλάχιστον, προνομιακά πεδία του, αυτό της αστυνομικής καταστολής και αυτό της υπεράσπισης του περιβάλλοντος, η μεταστροφή της ρητορικής του είναι εντυπωσιακή.
Ποια βία;
Ας θυμηθούμε, λόγου χάρη, το συλλαλητήριο διαμαρτυρίας εναντίον της συμφωνίας της 13ης Ιουλίου, το οποίο είχε διοργανωθεί δύο ημέρες μετά. Στη διάρκεια του συλλαλητηρίου σημειώθηκαν επεισόδια, η Αστυνομία προχώρησε σε προσαγωγές και, εν συνεχεία, κατηγορήθηκε για δυσανάλογη βία και βασανισμό των συλληφθέντων. Δύο περίπου εβδομάδες αργότερα, ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, σε συνέντευξή του σχετικά με την αστυνομική βία, στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο», απαντά ως εξής: «Και αυτοί που συνελήφθησαν για αυτό ήταν 15 αλλοδαποί. Αυτό αποτυπώθηκε πουθενά; Ή μόνο το ένα κομμάτι αποτυπώθηκε; Για να συνεννοηθούμε. Ποιο ήταν το μέγα πλήθος και το μέγα πάθος, λοιπόν, των 15 αλλοδαπών; Τι δουλειά είχαν 15 αλλοδαποί;».
Πραγματολογικά, η πρόταση του πρωθυπουργού για το τι συνέβη στο συλλαλητήριο απείχε θεαματικά από τις καταγγελίες όχι μόνο των συλληφθέντων -που δεν ήταν «15 αλλοδαποί»-, αλλά και των δικηγόρων τους, καταγγελίες πολύ παρόμοιες με αυτές που τα προηγούμενα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε τεκμήρια της αστυνομικής βίας στη χώρα. Οι συλληφθέντες ήταν, μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος του Συλλόγου Βιβλίου- Χάρτου Αττικής, ένας οπερατέρ που γυρνώντας από τη δουλειά του μπήκε στη διαδήλωση, ένας κοινωνικός λειτουργός-μέλος του σωματείου του νοσοκομείου «Παμμακάριστος», ένας εργάτης μετανάστης από την Αλβανία, τέσσερις εκπαιδευτικοί και πάει λέγοντας. Οι «αλλοδαποί» ήταν τελικά τουρίστες που η Αστυνομία είχε συλλάβει σε άσχετη επιχείρηση και τους άφησε ελεύθερους μετά από επικοινωνία τους με τις πρεσβείες τους. Ένας από τους συλληφθέντες, εκπαιδευτικός, περιέγραψε τη σύλληψή του ως εξής: «Την ώρα που ξεκίνησαν τα επεισόδια βρισκόμασταν στη συμβολή Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου, περίπου 300 μέτρα μακριά από το σημείο που έπεφταν οι Μολότοφ, ακριβώς επειδή δεν θέλαμε καμιά ανάμειξη στα επεισόδια. Οι άνδρες των ΜΑΤ έριξαν ένα δακρυγόνο δίπλα μας και όταν αρχίσαμε να τρέχουμε, γιατί δεν είχαμε ούτε μάσκες για να προφυλαχθούμε, εμφανίστηκαν περίπου 20 μηχανάκια της Ομάδας Δέλτα από την Αμαλίας. Κάποιος από τους αστυνομικούς μού έβαλε τρικλοποδιά και με την ταχύτητα που έτρεχα τινάχτηκα στα 5 μέτρα. Πριν προλάβω να σηκωθώ, ένιωσα να με χτυπάνε. Υπήρχαν γύρω μου περίπου 40 άνδρες των ΜΑΤ, με είχαν ήδη χτυπήσει και ακινητοποιήσει, όμως, παρ’ όλα αυτά, συνέχισαν να με χτυπάνε όπου έβρισκαν. Με σήκωσαν και σε όλη τη διαδρομή για το περιπολικό με έβριζαν. Δεν αντιδρούσα στις βρισιές για να μη φάω κι άλλο ξύλο».
Στην ίδια συνέντευξη, ο Αλέξης Τσίπρας είχε ερωτηθεί και για το ζήτημα της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής, όπου το κόμμα του επί μακρόν είχε υποστηρίξει τους κατοίκους που κατήγγελλαν «περιβαλλοντικό έγκλημα» στην περιοχή τους. Η ερώτηση ήταν: «Κύριε πρόεδρε, περίμενα μάχες που θα έδιναν η Αριστερά και οι πολίτες, οι οποίες δεν δόθηκαν. Εγώ θα σας πω για τις Σκουριές. Στις Σκουριές δεν ήταν εκεί οι πολίτες που σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην Ελληνικός Χρυσός; Στις Σκουριές δεν πήγε το κράτος της Δεξιάς και χτύπαγε τους ανθρώπους; Στις Σκουριές λειτουργεί ακόμα η Ελληνικός Χρυσός, με έξι μήνες Αριστεράς και ακόμη οι άνθρωποι τρώνε ξύλο…».
Ο Αλέξης Τσίπρας απάντησε: «Στις Σκουριές αυτό που εγώ γνωρίζω, η επιχείρηση διαμαρτύρεται και ζητάει άμεσα να υπάρξει απόφαση, δεδομένου ότι δεν της έχει δοθεί άδεια να προχωρήσει στα σχέδια για την εξόρυξη και τη δυνατότητα επιτόπου να γίνεται η διαδικασία της διαλογής, που έχει τεράστιες επιπτώσεις στο περιβάλλον. Αλλά είναι μια μάχη η οποία είναι διαρκής. Η μάχη αυτή δεν δίνεται μονάχα με τα συμφέροντα, αλλά είναι και μια μάχη που έχει να κάνει με το πώς με την τοπική κοινωνία θα μπορέσει κανείς να βρει ένα modus vivendi, διότι, από την άλλη πλευρά, η άλλη πλευρά βάζει στην προμετωπίδα εργαζομένους».
Ο δημοσιογράφος τότε θέτει το πολύ λογικό ερώτημα: «Ναι, αλλά εμείς ήμασταν με τη μια πλευρά. Δεν ήμασταν με την άλλη». Και ο πρωθυπουργός απαντάει: «Ε, αφήστε, ήμασταν με τη μία, ως κυβέρνηση όμως έχεις ευθύνη να μην οδηγήσεις 5.000 εργαζομένους στην ανεργία, αλλά να βρεις μια λύση».
Αυτό που πολύ γρήγορα επισημάνθηκε ήταν το πώς είναι δυνατόν ο Αλέξης Τσίπρας να υιοθετεί τον ψευδή αριθμό των 5.000 εργαζομένων, που επί μακρόν είχε χρησιμοποιηθεί προπαγανδιστικά από την προηγούμενη κυβέρνηση. Αλλά, φυσικά, το μείζον εδώ δεν είναι η επιστράτευση μιας -έστω ύποπτης- ανακρίβειας. Το μείζον είναι η πλήρης παράδοση σε αυτή τη ρητορική της μεσότητας, η οποία κυνικά παραδέχεται ότι στο παρελθόν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επιλέξει με ποια πλευρά της σύγκρουσης συντάσσεται μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν στην κυβέρνηση.
«Ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα» Μαζί με την «ανάπτυξη» και τις «επενδύσεις», ο ΣΥΡΙΖΑ υποκατέστησε τις άλλοτε ριζοσπαστικές διακηρύξεις του και με το αγαπημένο ιδεολόγημα όλων ανεξαιρέτως των τελευταίων κυβερνήσεων – αυτό της πάταξης της διαφθοράς και της διαπλοκής. Ωστόσο, ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες, κορωνίδα του δήθεν αγώνα για το σπάσιμο του αμαρτωλού τριγώνου «πολιτικοί-τράπεζες-επιχειρηματίες», κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία, ενώ έφερε στην επιφάνεια την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει το δικό του βολικό καθεστώς διαπλοκής. Μια προσπάθεια που αναδείχθηκε περίτρανα, όταν με βουλευτική τροπολογία σβήστηκαν εν μια νυκτί τα οφειλόμενα πρόστιμα της εταιρείας ΣΕΚΑΠ, συμφερόντων του Ιβάν Σαββίδη, ενός επιχειρηματία που έφτασε να εκθειάζει τον Αλέξη Τσίπρα, λέγοντας μάλιστα ότι του θυμίζει τον… Πούτιν. (Για καλό το είπε).
Εντέλει, η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του πρωθυπουργού κατέληξε να περιλάβει ακόμη κι εκείνη την υπόσχεση που αποτελούσε το ύστατο καταφύγιο ψευδολογίας για όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις: Πως δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα. Παρατείνοντας τη διαδικασία της δεύτερης αξιολόγησης σε μια ακόμη «υπερήφανη διαπραγμάτευση», ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε τον περασμένο Ιανουάριο: «Δεν υπάρχει περίπτωση να νομοθετήσουμε ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα από όσα προβλέπει η συμφωνία και, πολύ περισσότερο, για την περίοδο μετά το τέλος του προγράμματος». Στο Eurogroup που επίκειται, στις 22 Μαΐου, θα οριστικοποιηθεί αν τα νέα μέτρα που τελικώς, παρά τις ρητές υποσχέσεις, έφερε η κυβέρνηση θα ικανοποιήσουν προσώρας τους δανειστές. Στο μεταξύ, η κυβέρνηση -σε μια εντυπωσιακή επανάληψη της ρητορικής Σαμαρά- δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι η χώρα θα βγει άμεσα στις αγορές και ότι το Μνημόνιο -που μόλις ανανεώθηκε με τη σύνταξη ενός ακόμη Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος- τελειώνει. Και φυσικά ότι τώρα ήρθε επιτέλους και η στιγμή να συζητηθεί η μείωση του δημόσιου χρέους – αυτού που δεν θα πλήρωνε, σπάζοντας τον εκβιασμό και λέγοντας «τα βλέπω».
Για να το λέει η κυβέρνηση, αλήθεια θα είναι…
https://ipropaganda.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
22-5-2017
1 σχόλιο:
GREXIT ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΣ.
Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Δημοσίευση σχολίου